بسم رب المهدی

مولای من تا به کی در هجرفراقت صبر باید کرد ، تا به چند دعای فرجت را زمزمه باید کرد

جمعه ها را یکی از پس دیگری گذراندیم. اما غافل از انتظارت ، هر جمعه صبر باید کرد

می رسد لحظه ای که چهره ی دلربایت را دید .چرا که لحظه ی خوش آن است که با تو بسر گردد.

گرچه لایق نیستیم اما با خیال تو ،بسر بردن چه زیباست.

در صف منتظران دارایت همچو فقیر تهی به دست بودن چه زیباست

خوشا انان که با تو رندی و عشق ورزی کنند...

مولای من غربت از سوی ماست نه از شما

بی کسی از سوی ماست نه از شما

خود حاضرتر از هر حاضری

ظهور از سوی ماست نه از شما

انتظار یعنی در آرزوی وصالت

چه کنیم فاصله از سوی ماست نه از شما

مولای من در این دنیایه پر از بازی که هر که را غرق خود کرده است

ترس از ان است که با درد وصالت رخت باید بر بست

گوی ، هر که تو را خواند از برای خود خواند نه برای رهایت از این همه رنج و بلا...

چه سخت است از این همه بی معرفتی و ادعا ، در رهروی راه تو نبودن چه سخت است...

لحظه خوش آن است که با تو بسر شود...

راه به تو دور و بی نهایت شده است

این فاصله مایه خجالت شده است

انگار که خواندن دعای فرجت

در وقت سحر ز روی عادت شده است


http://bachehaye-balla.blogfa.com/